Skarga kasacyjna

Warszawa, dnia 20.07.2023 r.

DoNaczelnego Sądu Administracyjnegoul. Piotrowska 1200-001 Warszawa

za pośrednictwemWojewódzkiego Sądu Administracyjnegow WarszawieWydział IIIul. Jasna 2/400-013 Warszawa

Skarżący: Jan Kowalskiul. Kwiatowa 15 m. 302-567 Warszawareprezentowany przez adwokata Annę NowakKancelaria Adwokacka "Lex"KRS 0000123456ul. Lipowa 22/503-876 Warszawa

Strona przeciwna: Zakład Ubezpieczeń Społecznychul. Szara 1000-020 Warszawa

Wpis stały: 100 zł

II GSK 1234/23

SKARGA KASACYJNAod wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15.06.2023 r.,sporządzona przez adwokata Annę Nowak

Na podstawie art. 173 § 1, art. 175 § 1 oraz art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325) – dalej p.p.s.a. – w imieniu Jana Kowalskiego zaskarżam w całości wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15.06.2023 r. (II GSK 1234/23), doręczony skarżącemu w dniu 22.06.2023 r., i na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 wymienionej ustawy zarzucam zaskarżonemu wyrokowi:

1) naruszenie przepisów prawa materialnego:– § 9 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 stycznia 2015 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 100) – dalej rozporządzenie – w zw. z art. 33 ust. 11 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 100) – dalej u.r.z.s. – w zw. z art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) poprzez niewłaściwe zastosowanie ww. przepisów rozporządzenia i uznanie za prawidłową odmowę wydania zaświadczenia w oparciu o przepisy aktu wykonawczego, regulujące kwestie wykraczające poza delegację ustawową, która upoważnia jedynie do określenia rodzajów wydatków ponoszonych w ramach zasady de minimis, a nie do określenia tej zasady, a tym bardziej do zakreślenia w jej ramach terminu do złożenia wniosku o wydanie zaświadczenia;

2) naruszenie przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy:– art. 151 p.p.s.a. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i oddalenie skargi w całości, w sytuacji gdy w sprawie zachodziły podstawy do uchylenia zaskarżonej decyzji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a.

Na podstawie art. 185 § 1 oraz art. 203 pkt 1 p.p.s.a. wnoszę o:– uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie,– zasądzenie od organu na rzecz skarżącego kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 15.03.2023 r. skarżący wystąpił o wydanie zaświadczenia o pomocy de minimis w stosunku do wydatku poniesionego 10.03.2023 r.

Postanowieniem z dnia 20.04.2023 r. Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych odmówił wydania wnioskowanego zaświadczenia. Powyższe postanowienie zostało utrzymane w mocy postanowieniem PFRON z dnia 15.05.2023 r.

Na skutek wniesionej skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 15.06.2023 r. oddalił skargę na przedmiotową decyzję. Sąd w wyroku m.in. wskazał, że w art. 33 ust. 11 pkt 1 u.r.z.s. zawarte jest upoważnienie do określenia w drodze upoważnienia rodzajów wydatków za środków funduszu rehabilitacji, w tym w ramach zasady de minimis, które to pojęcie nie zostało ustawowo zdefiniowane. W rozumieniu potocznym pojęcie zasady oznacza m.in. „normy postępowania uznane przez kogoś za obowiązujące” (Słownik języka polskiego, t. 3, red. Witold Doroszewski, Warszawa 1965, s. 543). Z tego wynika, że w ustawie upoważniono Ministra Pracy i Polityki Społecznej, aby w rozporządzeniu określił normy postępowania dotyczące wydatków ze środków funduszu rehabilitacyjnego, co do których wystąpi pomoc de minimis.

Zaskarżony wyrok nie może się ostać z następujących przyczyn.

Niezależnie od tego, jaki charakter ma termin do złożenia wniosku o wydanie zaświadczenia o pomocy de minimis, kwestionowane przepisy § 9 ust. 1 i 2 rozporządzenia i tak należy uznać za wadliwe, jako wydane bez delegacji ustawowej.

Zgodnie z art. 92 ust. 1 Konstytucji RP rozporządzenia są wydawane przez organy wskazane w Konstytucji, na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania. Upoważnienie powinno określać organ właściwy do wydania rozporządzenia i zakres spraw przekazanych do uregulowania oraz wytyczne dotyczące treści aktu. Zatem zakres materii regulowanej w rozporządzeniu powinien w sposób jasny wynikać z upoważnienia ustawowego, i to określonego, jak wskazuje Konstytucja, w sposób szczegółowy. Oznacza to, że nie każda kwestia, pośrednio nawet związana z zakresem delegacji ustawowej, może być swobodnie regulowana w rozporządzeniu, zaś ocena tej materii nie może być dokonywana w sposób rozszerzający.

Delegację do wydania rozporządzenia zawiera art. 33 ust. 11 u.r.s.z., zgodnie z którym minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych oraz ministrem właściwym do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia: rodzaje wydatków ze środków funduszu rehabilitacji, w tym w ramach zasady de minimis, warunki wykorzystania środków funduszu rehabilitacji, zakres, warunki i formy udzielania pomocy indywidualnej, tryb ustalania zakładowego regulaminu wykorzystania tych środków, warunki tworzenia indywidualnych programów rehabilitacji, w tym skład i zakres działania komisji rehabilitacyjnej tworzącej te programy.

Jedynie w pkt 1 delegacja ustawowa odwołuje się w jakimś stopniu do pomocy de minimis, jednak dotyczy to wyłącznie określenia rodzaju, katalogu wydatków ze środków funduszu, które podlegać będą regule pomocy de minimis. Nie można jednak z tego zapisu w żaden sposób wywieść, iż delegacja ustawowa obejmuje ponadto możliwość dowolnej modyfikacji samej istoty i warunków udzielania pomocy de minimis.

W konsekwencji należy uznać, że bez delegacji ustawowej wydano § 9 ust. 1 i 2 rozporządzenia. Przepisy te nie tylko nie tworzyły norm postępowania przy udzielaniu pomocy de minimis (zasady de minimis), których nie było uprzednio, ale wręcz kwestionowały i zmieniały istniejące normy. Ustawa o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej zawiera bowiem regulacje, zgodnie z którymi podmioty udzielające pomocy wydają beneficjentowi pomocy zaświadczenie stwierdzające, że udzielona pomoc publiczna jest pomocą de minimis albo pomocą de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie (art. 5 ust. 3), zaś zaświadczenia te są wydawane z urzędu (art. 33 ust. 3c). Zatem ani wystąpienie przez beneficjenta o wydanie zaświadczenia, ani uczynienie tego w terminie 14 dni nie było warunkiem uznania pomocy za pomoc de minimis.

Nawet gdyby jednak uznać, że delegacja zawarta w art. 33 ust. 11 u.r.z.s. obejmuje także upoważnienie do określenia norm postępowania dotyczących wydatków ze środków funduszu rehabilitacyjnego, co do których wystąpi pomoc de minimis, to i tak nie sposób uznać, że kwestie uregulowane w § 9 ust. 1 i 2 rozporządzenia mieszczą się w zakresie takiego upoważnienia.

Zatem ani terminowe wystąpienie o wydanie zaświadczenia, ani jego otrzymanie nie jest materialnym warunkiem uznania pomocy za pomoc de minimis, a więc nie jest elementem definicji pomocy de minimis. Zaświadczenie to ma jedynie techniczny, porządkowy charakter i ma służyć kontroli limitu wydatków i okresu. Limity te nie są przekroczone w wyniku samego opóźnienia w wydaniu zaświadczenia. W konsekwencji wydawanie zaświadczeń nie może być ograniczone żadnymi terminami, a ewentualne opóźnienia w ich wydaniu, czy wniosku o ich wydanie, nie mogą stanowić podstawy skutecznego zakwestionowania pomocy jako pomocy de minimis. Podstawą taką może być jedynie przekroczenie limitu wydatków w limicie czasu, co jednak w niniejszej sprawie nie miało miejsca.

Zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c w zw. z art. 151 p.p.s.a. uzasadniony jest tym, że kontrolując legalność zaskarżonej decyzji, sąd nie dostrzegł, iż rozstrzygnięcie to narusza przepisy prawa materialnego, jak i przepisy postępowania, bądź odnajdując te błędy prawne, niewłaściwie ocenił ich wpływ na wynik sprawy administracyjnej.

Z tych względów skarga kasacyjna jest zasadna.

Anna Nowakadwokat

Załączniki:1) odpis skargi kasacyjnej,2) pełnomocnictwo,3) dowód uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.