Wyrok Sądu Okręgowego

I C 1234/20 dnia 15.05.2023

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy w Warszawie XII Wydział Cywilny w następującym składzie: Przewodniczący: Sędzia Anna Kowalska Protokolant: Janina Nowak

po rozpoznaniu w dniu 20.04.2023 w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa Adama Wiśniewskiego

przeciwko Ubezpieczenia Życie SA z siedzibą w Krakowie o zapłatę

1. zasądza od Ubezpieczenia Życie SA z siedzibą w Krakowie na rzecz Adama Wiśniewskiego kwotę 99 000 (dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy) złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 21.03.2023 do dnia zapłaty; 2. w pozostałej części żądania oddala powództwo; 3. zasądza od Ubezpieczenia Życie SA z siedzibą w Krakowie na rzecz Adama Wiśniewskiego kwotę 8 551 (osiem tysięcy pięćset pięćdziesiąt jeden) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3 600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, do dnia zapłaty.

(-) Sędzia Anna Kowalska

I C 1234/20

UZASADNIENIE

Pozwem skierowanym do Sądu Okręgowego w Warszawie Adam Wiśniewski domagał się zasądzenia od Ubezpieczenia Życie SA z siedzibą w Krakowie kwoty 99 000 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 10.02.2023 do dnia zapłaty, a także zasądzenia od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego stanowiska Adam Wiśniewski wskazał, że zawarł z pozwaną na podstawie wniosku z dnia 01.01.2020 umowę o numerze 1234567. Powód podał, że uiścił w terminie składki w wysokości wynikającej z umowy. W związku z rozwiązaniem przez powoda umowy ubezpieczenia zawartej z pozwaną, na podstawie § 15 OWU, ubezpieczyciel wypłacił na rzecz powoda wartość wykupu, tj. kwotę polisy pomniejszoną o wysokość opłaty, za całkowity wykup wartości polisy, o wysokości określonej w stanowiącej załącznik do OWU. Podał, że kwota dochodzona pozwem w niniejszym postępowaniu odpowiada wartości pobranej przez pozwaną z tytułu wygaśnięcia umowy ubezpieczenia. W ocenie powoda postanowienia OWU przewidujące obowiązek uiszczenia opłaty w przypadku rozwiązania umowy ubezpieczenia stanowią niedozwolone postanowienie umowne, a przewidziany w OWU sposób wyliczenia opłaty za całkowity wykup wartości polisy należy uznać za bezskuteczny w świetle przepisów o niedozwolonych klauzulach umownych i niewiążący powoda /pozew z 10.03.2023/. W odpowiedzi na pozew Ubezpieczenia Życie SA z siedzibą w Krakowie wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego stanowiska procesowego pozwana podniosła, że umowa ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi „Bezpieczne Życie” potwierdzona polisą numer 1234567 została zawarta przez powoda z pozwaną dobrowolnie i skutecznie. Podała, że umowa ta została zawarta w trybie ofertowym, na podstawie złożonego przez powoda wniosku (oferty), który został przyjęty przez pozwane Towarzystwo. Pozwana podnosiła, że powód podpisując wniosek złożył oświadczenie, że został doręczony mu tekst ogólnych warunków ubezpieczenia, obowiązujących w dniu zawarcia umowy. Powód miał według pozwanej pełną wiedzę odnośnie oferowanego produktu i warunków umowy, zaś przed podpisaniem wniosku o zawarcie umowy, dysponując treścią OWU miał możliwość przeanalizowania umowy i ryzyka z nią związanego. Pozwana dodatkowo podnosiła, że powód miał prawo odstąpienia od umowy w terminie 30 dni od daty jej zawarcia, bez żadnych skutków, czego nie uczynił. Podała, że poinformowała powoda, iż wobec niewpłacenia przez niego kolejnych składek zgodnie z postanowieniami OWU, dokonała całkowitego wykupu wartości polisy i wypłaciła powodowi kwotę 10 000 złotych z polisy nr 1234567. Pozwana podniosła, że postanowienia OWU w § 10 OWU w zw. z § 12 OWU (opłata za całkowity wykup wartości polisy w przypadku rozwiązania umowy) nie mają charakteru abuzywnego. Podnosiła, że wskazane przez powoda postanowienia OWU (wzorca umowy) nie podlegają kontroli pod kątem abuzywności, albowiem w jej opinii, opłata za całkowity wykup wartości polisy pozostaje w zakresie głównych świadczeń stron. Uzasadniając z kolei wysokość pobieranej opłaty pozwana wskazywała, że z uwagi na specyfikę produktu koszty ponoszone przez pozwaną, szczególnie w pierwszych latach trwania umowy ubezpieczenia są tak wysokie, że ustalona opłata z tytułu całkowitego wykupu wartości polisy odzwierciedla rzeczywiście poniesiony koszt zawarcia umowy ubezpieczenia. Zgodnie z § 12 OWU opłata z tytułu całkowitego wykupu wartości polisy określona jest jako procent wypłacanej wartości polisy utworzonej ze składki regularnej należnej w pierwszych pięciu latach polisy, co oznacza, że jeżeli w 2020 i kolejnych latach wysokość polisy znacznie wzrośnie, to podstawę ustalenia opłaty z tytułu całkowitego wykupu wartości polisy będzie stanowiła i tak wartość polisy utworzona ze składki regularnej z okresu pierwszych pięciu lat. Pozwana podnosiła, że nieekwiwalentności i rażącego naruszenia interesów konsumenta nie można upatrywać w nałożeniu na konsumenta obowiązku poniesienia wyraźnie określonej we wzorcu umowy opłaty, nawet jeśli jest ona wysoka. Uiszczenie przez konsumenta opłaty z tytułu całkowitego wykupu wartości polisy w wysokości przewidzianej skarżonymi postanowieniami wzorca umowy, nie prowadziło do uzyskania przez pozwaną dochodu. Prowadziło jedynie do ograniczenia ujemnych następstw majątkowych, ponoszonych przez Towarzystwo w związku z rozwiązaniem umowy długoterminowej. Pozwana podnosiła też, że postanowień wzorca umowy nie można uznać za naruszające interesy konsumenta, w sytuacji gdy treść tych postanowień określająca sposób i wysokość pobieranej opłaty została sformułowana wyraźnie i jednoznacznie, a zatem nie prowadzą one do nieusprawiedliwionej dysproporcji praw i obowiązków na niekorzyść konsumenta. W opinii pozwanej błędny był pogląd, zgodnie z którym stosowanie klauzuli umownej wpisanej do rejestru klauzul niedozwolonych na podstawie wyroku zapadłego przeciwko innemu podmiotowi jest zakazane. W tym kontekście pozwana wskazywała, że wyroki uznające postanowienia umowy za niedozwolone zakazują stosowania wymienionych postanowień wzorca umowy konkretnemu podmiotowi, a rozszerzona skuteczność dotyczy wszystkich jego kontrahentów. Stwierdzenie zaś abuzywności następuje w kontekście całego wzorca umowy i w odniesieniu do stosunków prawnych, które reguluje /odpowiedź na pozew z 17.04.2023/. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Adam Wiśniewski zawarł z Ubezpieczenia Życie SA z siedzibą w Krakowie na podstawie wniosku z dnia 01.01.2020 umowę ubezpieczenia na życie o charakterze inwestycyjnym, ze składką regularną w kwocie 1 000 złotych, potwierdzoną polisą nr 1234567 /bezsporne, polisa z 01.01.2020/. Wyżej wymienione ubezpieczenie na Życie było produktem inwestycyjnym, w którym środki wpłacane ze składek były wyodrębniane przez ubezpieczyciela na osobnym rachunku i zarządzane w celu pomnażania, poprzez inwestowanie w obligacje, akcje, jednostki uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych lub inne instrumenty finansowe, zgodnie z zasadami lokowania środków ubezpieczeniowych funduszy kapitałowych /bezsporne, OWU/. Przed przystąpieniem do zawarcia ww. umowy Adam Wiśniewski zapoznał się z treścią OWU, przy czym wzorzec umowny został mu dostarczony przez ubezpieczyciela w momencie zawierania umowy /zeznania powoda Adama Wiśniewskiego z 20.04.2023, bezsporne/. Adam Wiśniewski po stwierdzeniu, że polisa traci na wartość, a on nie jest w stanie uiścić wysokiej składki regularnej, zdecydował się na rezygnację z umowy ubezpieczenia /zeznania powoda Adama Wiśniewskiego z 20.04.2023, bezsporne/. W świetle treści § 15 OWU wykup polisy polegał na wypłacie Ubezpieczającemu wartości wykupu, która stanowiła sumę wartości polisy oraz ewentualnie wartości dodatkowej pomniejszonej o opłatę za całkowity wykup wartości polisy oraz ewentualnie o opłatę za całkowity wykup wartości dodatkowej, o wysokości określonej w stanowiącej załącznik do OWU. Stosownie do § 12 tego załącznika, wysokość opłaty za całkowity wykup wartości polisy uzależniona była od tego, w którym roku następuje wykup polisy. I tak w pierwszym roku obowiązywania umowy wynosiła ona 90% wartości polisy, w drugim - 80%; w trzecim - 70%; w czwartym - 60%; w piątym 50%; w szóstym - 40%; w siódmym - 30%; ósmym - 20%; dziewiątym 10%; w dziewiątym - 10%; w jedenastym i następnych latach - 0% /vide § 12 OWU/. Pismem z dnia 15.02.2023 powód wezwał pozwaną do wypłaty całości środków zgromadzonych na wykupionej polisie (wartość polisy oraz wartości dodatkowej pomniejszonej o kwotę wartości wykupu w stosunku powoda, którym wypłacona została wartość wykupu), w terminie 7 dni od otrzymania wezwania wskazując, że wynikający z OWU obowiązek uiszczenia opłaty za całkowity wykup polisy w wysokości określonej w § 12 OWU należy uznać za bezskuteczny w świetle przepisów o niedozwolonych postanowieniach umownych /wezwanie z 15.02.2023/. Z uwagi na brak reakcji ze strony pozwanego Towarzystwa powód ponaglił pozwaną kolejnym pismem z dnia 22.02.2023 wzywając do ostatecznej, przedsądowej wypłaty całości środków zgromadzonych na polisie nr 1234567 /wezwanie z 22.02.2023/. Adam Wiśniewski na poczet polisy nr 1234567 wpłacił łączną kwotę tytułem składek 24 000 złotych, wartość polisy wynosiła 15 000 złotych, wartość wykupu wynosiła kwotę 5 000 złotych, opłata za wykup została ustalona na kwotę 99 000 złotych /bezsporne, pismo procesowe pozwanej z 17.04.2023/. Ustalony stan faktyczny co do zasady był bezsporny, odmienna była natomiast jego ocena prawna przez strony procesu. Sąd dał wiarę zgromadzonym w sprawie dowodom z dokumentów prywatnych, które nie były kwestionowane przez żadną ze stron co do ich autentyczności i prawdziwości. Jako wiarygodne Sąd ocenił zeznania powoda Adama Wiśniewskiego /z 20.04.2023/, gdyż ich treść znalazła potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Sąd dał wiarę w szczególności zeznaniom powoda, w których twierdził on, że treść OWU była mu znana przed zawarciem umowy, choć podkreślał, że ich język, zaufanie do pozwanej jako znanej firmy ubezpieczeniowej skutkowały, iż nie był świadomy wysokich kosztów likwidacji polisy. Powód nie kwestionował w pozwie skuteczności zawarcia umowy z pozwaną, ani nie twierdził, że umowa ta była zawierana pod przymusem, powoływał się jedynie na abuzywność klauzul, składając jednocześnie OWU, jako załącznik do pozwu. Sąd zważył, co następuje: Powództwo jest zasadne i jako takie zasługiwało na uwzględnienie. Istota sporu w niniejszej sprawie oscylowała wokół niezasadności pobrania przez pozwaną opłaty za całkowity wykup polisy, zgodnie z ogólnymi warunkami umownymi, które strona powodowa uznawała za niewiążące, podnosząc zarzuty dotyczące ich abuzywności. W ocenie Sądu zastosowane przez pozwaną OWU z całą pewnością stanowią wzorzec umowny. Pod pojęciem wzorca umownego (ogólnych warunków umów, formularzy umów, regulaminów, taryf, instrukcji), w świetle treści przepisu art. 384 § 1 k.c., rozumie się przygotowane z góry przez proponenta, przed zawarciem umowy, postanowienia kształtujące treść stosunku prawnego wiążącego strony, a ten warunek został spełniony przez analizowany zapis polisy. Należało przyjąć, że zgodnie z art. 384 § 1 k.c. ustalony przez pozwaną wzorzec umowny wiąże drugą stronę (powoda), wobec jego doręczenia przed zawarciem umowy, z wyłączeniem tych klauzul umownych, które Sąd uznał za niedozwolone. W świetle powyższego Sąd dokonał analizy co do zgodności klauzuli zawartej w OWU, pod kątem jej zgodności z treścią przepisu art. 385(1) § 1 k.c. i n. k.c. Godzi się zauważyć, że umowa ubezpieczenia uregulowana w art. 805 k.c. i n. k.c., jak również w pozakodeksowych aktach normatywnych dotyczących ubezpieczeń, w szczególności w ustawie z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z 2018 r. poz. 473), nie jest ukształtowany jako umowa konsumencka, lecz jako typ umowy co najmniej jednostronnie profesjonalnej, po stronie ubezpieczającego, który zawiera umowę "w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa". W niniejszej sprawie bezspornym jest, że pozwana ma status przedsiębiorcy w rozumieniu treści przepisu art. 43(1) k.c. Analiza umowy zawartej przez powoda, nie pozostawia również wątpliwości, że powód z całą pewnością ma status konsumenta zawierając polisy ubezpieczenia na życie. Zgodnie z treścią przepisu art. 22(1) k.c. za konsumenta uważa się bowiem osobę fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z działalnością gospodarczą lub zawodową. Status prawny stron nie był sporny w niniejszej sprawie. Sporną kwestią było natomiast to, czy zastrzeżona przez ubezpieczającego opłata za wykup stanowi główne świadczenie stron, co wykluczałoby objęcie powoda ochroną przewidzianą w treści powołanych wyżej przepisów art. 385(1) § 1 k.c. i n. k.c. (vide § 1 pkt 1 powołanego przepisu). Treści przepisu art. 805 k.c. nie pozostawia wątpliwości, że głównymi świadczeniem ubezpieczającego jest zapłata składki, a ubezpieczyciela jest nazwane ochroną ubezpieczeniową (tak K. Zawada (w:) S. Włodyka (red.), System Prawa Prywatnego, t. 7: Prawo ubezpieczeniowe, Warszawa 2017, s. 154). Sama nazwa wskazanej opłaty (za całkowity wykup), jak również zapisy stosowanych przez pozwaną wzorców umownych wskazują, że opłata ta stanowi świadczenie konsumenta, niebędące świadczeniem głównym, za bliżej nie określone czynności pozwanej. W tym stanie rzeczy nie sposób uznać ustalonej w OWU "opłaty za wykup" za świadczenie główne stron i odmówić ochrony ubezpieczającemu ochrony statuowanej dla konsumenta w wypadku zastosowania niedozwolonych klauzul umownych we wzorcach, nawet jeśli strona powodowa nie zawarła tej umowy pod wpływem przymusu i miała możliwość odstąpienia od umowy w ustalonym przez strony terminie. Nie ulega bowiem wątpliwości, że ochrona generalna statuowana dla każdej osoby fizycznej w sytuacji zawarcia umowy pod wpływem wad oświadczenia woli, czy też możliwości skorzystania z bezwarunkowego odstąpienia od umowy nie wyklucza skorzystania przez słabszą stronę umowy - konsumenta, z ochrony gwarantowanej przepisami prawa cywilnego, stanowiącej wyraz pełnej realizacji zasady równorzędności stron i ekwiwalentności świadczeń w zobowiązaniach wzajemnych. W ocenie Sądu ustalona w umowie składka, jak i opłata za wykup są sprzeczne z tymi zasadami. Analiza treści § 12 OWU na tle przepisu art. 812 k.c. prowadzi do wniosku, iż wysokość płaconej w tych warunkach przez konsumenta kwoty jest niewspółmierna i zbyt wygórowana w stosunku do poniesionych przez pozwaną nakładów i utraconych korzyści, jak również do faktycznie uzyskanej przez konsumenta ochrony ubezpieczeniowej. Nie ulega bowiem wątpliwości, że składka ubezpieczeniowa stanowi element przedmiotowo - istotny umowy ubezpieczenia i jest korelatem świadczenia ubezpieczyciela, nie może być nieproporcjonalnie wyższa od świadczenia drugiej ze stron. Zarówno okres świadczenia ochrony ubezpieczeniowej, jak i składka są z natury swej podzielne. Należy więc uznać, że zwrot składki za okres niewykorzystanej ochrony ubezpieczeniowej musi być oparty na zasadzie proporcji. Co do zasady przy ustalaniu, czy ubezpieczającemu należy się składka za niewykorzystany okres ochrony ubezpieczeniowej, nie ma znaczenia przyczyna wygaśnięcia stosunku ubezpieczenia przed upływem okresu, na który została zawarta umowa. W szczególności nie jest istotne to, z czyjej inicjatywy umowa została rozwiązana lub też kto ponosi odpowiedzialność za okoliczności, których skutkiem jest wygaśnięcie stosunku ubezpieczenia. A zatem, w przypadku odstąpienia konsumenta od umowy powinna zostać mu zwrócona cała składka wpłacona z góry za okresy przypadające po rozwiązaniu umowy po potrąceniu składki za okres, w jakim ubezpieczyciel udzielał ochrony ubezpieczeniowej. Tymczasem na podstawie przedmiotowego postanowienia, w przypadku odstąpienia konsumenta od umowy zwracane mu są uiszczone należności z tytułu ubezpieczenia oraz pobrane opłaty określone w § 12 wzorca umownego. Omawiane postanowienie § 12 OWU pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią art. 812 § 1 k.c., który stanowi, że w przypadku wygaśnięcia stosunku ubezpieczenia przed upływem okresu, na jaki została zawarta umowa, ubezpieczającemu przysługuje zwrot składki za okres niewykorzystanej ochrony ubezpieczeniowej. Tym samym wypłata powodowi kwoty niższej od progu gwarantowanego w omawianym przepisie, winna być oceniona jako niewykonanie zobowiązania przez ubezpieczyciela. Powołana klauzula winna być również oceniona jako nieprecyzyjna, sprzeczna z dobrymi obyczajami, rażąco naruszająca interesy konsumenta, a w konsekwencji - jako nieuzgodniona indywidualnie z konsumentem - za niedozwolone postanowienie umowne (vide art. 385(1) § 1 k.c.). Nie ulega bowiem wątpliwości, że zastrzeżenie takiej opłaty w sposób nieusprawiedliwiony nakłada na konsumenta obowiązek płacenia opłaty likwidacyjnej bez możliwości określenia, jakie świadczenie wzajemne ze strony pozwanej mu się należy. Konsument nie ma zatem możliwości stwierdzenia, czy jego świadczenie jest ekwiwalentne i uzasadnione. Przedmiotowe postanowienie nie uwzględnia i nie zabezpiecza interesu konsumenta, jako słabszej strony umowy, co prowadzi do ukształtowania stosunku zobowiązaniowego w sposób nierównorzędny i rażąco niekorzystny dla konsumenta. To, że ubezpieczyciel przewidział swoistą sankcję za rezygnację z dalszego kontynuowania umowy, nie powiązując jej wysokości z realnie poniesionymi wydatkami powoduje ponadto, że trudno przypisać opłacie za całkowity wykup charakter odszkodowawczy. Dodatkowo w żadnym z zapisów OWU nie można bowiem odnaleźć uzasadnienia i przyczyn, dla których usprawiedliwione byłoby pobieranie opłaty likwidacyjnej w wymaganej wysokości. Wysokość ta nie pozostaje w związku ani z ponoszonymi kosztami (na które powoływała się strona pozwana, nie wykazując ich wysokości, jak również zasadności, pomimo ciążącego na niej obowiązku dowodzenia - vide art. 6 k.c.) ani z ryzykiem ekonomicznym, a w każdym razie nie zostało to w OWU wskazane i wyjaśnione. Znaczna część kosztów funkcjonowania pozwanej oraz jej ryzyko są przecież pokrywane przez konsumenta w ramach szeregu innych opłat jak opłata wstępna, opłata administracyjna itp. Zatem mając na uwadze wytyczne zawarte w treści art. 58 § 2 k.c., zgodnie z którym oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami należy dokonywać według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności jej zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny, z całą pewnością uznać należy, że wskazane postanowienie umowne nie wiąże powoda, w świetle treści przepisu art. 385(1) § 1 k.c., i nie może stanowić podstawy do potrącenia opłaty za wykup. Dokonując oceny abuzywności zastosowanego przy zawieraniu przez strony wzorca, w sprawie niniejszej uznać należy, że pozwana stosując omawianą klauzula dotyczącą opłaty za całkowity wykup, zastosowała klauzulę, która w swej treści jest adekwatna do ustawowo wskazanego w katalogu przepisu art. 385(3) k.c. postanowienia z pkt 17), ze względu na to, że statuuje możliwość zatrzymania przez ubezpieczyciela, w razie odstąpienia od umowy ubezpieczenia, zdecydowanej większości (w sprawie 99 000 zł) uiszczonych przez klienta opłat, co jest sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumenta. Jak słusznie zauważył Sąd Apelacyjny w wyroku z dnia 17 maja 2018 r. (I ACa 1436/17, LEX nr 2509227) "[u]regulowanie stosunku prawnego w sposób, jaki uczynił to pozwany pozostaje niewątpliwie w sprzeczności z zasadą ekwiwalentności świadczeń powodując tym samym nierównomierne rozłożenie praw i obowiązków stron umowy ze szkodą dla konsumenta. Pozwany na podstawie przedmiotowego postanowienia w sposób dowolny zatrzymuje część opłat uiszczonych przez klienta w związku z jego rezygnacją z ochrony ubezpieczeniowej. W ten sposób pozwany otrzymuje część świadczenia klienta sam będąc zwolniony od spełnienia własnego świadczenia". W tym stanie rzeczy, uznając postanowienie § 12 OWU za niewiążące w świetle treści przepisu art. 385(1) § 1 k.c. Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 99 000 złotych, stanowiącą opłatę za wykup z tytułu polisy (opłata za wykup polisy nr 1234567 - 99 000 złotych) zgodnie z żądaniem pozwu. W świetle treści przepisu art. 321 § 1 k.p.c. Sąd objął rozstrzygnięciem jedynie żądanie wskazane w petitum pozwu, a więc kwotę 99 000 złotych. Art. 476 k.c. stanowi, że dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Powód swoje roszczenie zgłosił w pozwie, który został przez pozwaną odebrany w dniu 20.03.2023. Była to bowiem jedyna pewna data wezwania pozwanej do zapłaty. Przedstawione przez powoda dowody w postaci wezwań do zapłaty nie mogły stanowić dowodu na okoliczność daty wymagalności świadczenia, albowiem nie było na nich potwierdzenia ich doręczenia stronie pozwanej. O odsetkach ustawowych od zasądzonej kwoty Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. uznając, że należały się one powodowi od daty wezwania strony pozwanej do spełnienia świadczenia tj. od dnia następnego licząc od dnia doręczenia odpisu pozwu, oddalając w pozostałym zakresie żądanie zasądzenia odsetek (punkt 1 i 2 wyroku). Orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu uzasadniała treść przepisu art. 98 § 1 k.p.c. statuującego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Na zasądzoną w punkcie 3 wyroku kwotę składały się uiszczona przez powoda opłata od pozwu w wysokości 4 950 złotych, jak również koszty pomocy prawnej ustalone adekwatnie do wartości przedmiotu sporu wskazanej w pozwie i niekwestionowanej przez pozwaną w stawce minimalnej, w oparciu o treść § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800). Od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu zostały zasądzone odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, do dnia zapłaty.

(-) Sędzia Anna Kowalska